NOEME WILLEM
VISSER Wie en Waarom

LITURGIE &CETERA Thema's
 Kerkelijk Jaar
Hoofddienst  Getijden Devotie Uitingsvormen 

Liturgie

LITURGIEK
Liturgiek TVG

Liturgiegeschiedenis

Joods

Vroeg Christelijk

Oosters Orthodox

Westers Katholiek

Protestants

HijMNOLOGIE

Geschiedenis van de Hijmnodie

Oud Joodse Hijmnodie
Vroeg Christelijke Hijmnodie
Griekse Hijmnodie tot 900AD
Latijnse Hijmnodie
Lutherse Hijmnodie
Calvinistische (Franse) Psalmodie
Nederlandse Gemeentezang
na de Reformatie

Engelse Hijmnodie

Muziekgeschiedenis


Kunstgeschiedenis

Prehistorie, Oudheid en Vroege Middeleeuwen
Middeleeuwen
Renaissance
Barok en Rococo
Negentiende Eeuw
Twintigste Eeuw




De verloren zoon

De verloren zoon is misschien het beste voorbeeld om dit te illustreren. Je bent net gemakkelijk gaan zitten voor het
happij end, en dan verschijnt de oudste broer op de drempel. Wellicht heb je je vereenzelvigd met de zoon die de verkeerde weg insloeg en daarna vergiffenis kreeg. Of mogelijk heb je sterk met de vader meegeleefd en voelde je je tot in het diepst van je hart bewogen door medelijden met de zondaar of de verschoppeling. En juist als je denkt dat het goede moment is gekomen om af te sluiten, verschijnt deze fors gebouwde, onbuigzame, intolerante, moeilijke, onsijmpathieke figuur op het toneel, met een gezicht van: 'En ik?' Je blijft gewoon zitten met die ongerieflijke vraag, die Jezus zijn gehoor ongetwijfeld in hun hart wil prenten: 'Wat nu, als ik niet die zondaar ben die vergiffenis kreeg of degene die vergiffenis schonk, maar als ik ook die onverdraagzame lastpost ben?'

De parabel van de verloren zoon vraagt van ons dat wij ons inleven in die heel verschillende werelden, in die van de
zoon allereerst, die wil wegtrekken uit het ouderlijk huis dat hem vanwege de geboden liefde en veiligheid te benauwend
werd. Hij waagt het crop zichzelf te verliezen en ontdekt dat hij daor maar al te f;oerd in is gcalaagd, zodat hij neergehaald en vernudcrd moot woreirn emi iiberhaupt thuis te komen. Wij kunnun ons wel verplaatsen in zijn wereld en de goeie afloop ervan meebeleven. Misschien kunnen wij ons ook nog verplaatsen in de wereld van de vader. En het verbaast me steeds weer als ik het verhaal hoor, hoeveel soorten en gradaties van afwijzing die vader verduren moest bij het verlies van de zoon, de zoon die tegen hem zegt: 'Geef mij het geld dat ik krijg wanneer jij dood bent. Want ik kan daar niet op wachten!' Misschien durven wij ons te verplaatsen in die situatie van afgewezen en versmade liefde, van liefde die maar moet wachten zonder troost of zekerheid, enkel maar wachten op een mogelijke reactie.

Toen we kropen in de huid van de zoon, toen begrepen we een heleboel van de zondige wereld. En nu we ons verplaat-
sen in de rol van de vader, begrijpen we heel wat van wat de liefde van God inhoudt. Maar nu moeten wij nog de onge-
rieflijkste plek van allemaal gaan innemen: de plaats van hem die nog helemaal geen weet heeft van liefde, van nood of van geduld, en toch is hij de meest behoeftige, de diepst lijdende persoon in dit verhaal.

En waar sta jij nu, en wat heeft dat allemaal in jouw wereld teweeggebracht? Is die niet groter dan toen je begon met je
door de parabel van de verloren zoon heen te werken? Je hebt je begeven in drie verschillende werelden: de wereld van de verloste zondaar, de wereld van de liefhebbende vader, en de wereld van de onverloste zondaar, die nog niet eens weet dat hij een zondaar is, omdat hij geen liefde gekend heeft.
Het is maar een voorbeeld, maar ik denk dat het een beetje illustreert, waarom Jezus gebruik maakt van verhalen om iets nieuws in onze wereld te brengen. Als je goed luistert, ben je aan het eind van het verhaal niet meer dezelfde als toen je begon.