 |
| |
De verloren zoon
De verloren
zoon is misschien het beste voorbeeld om dit te illustreren. Je bent net gemakkelijk
gaan zitten voor het
happij end, en dan verschijnt de oudste broer op de drempel.
Wellicht heb je je vereenzelvigd met de zoon die de verkeerde weg insloeg en daarna
vergiffenis kreeg. Of mogelijk heb je sterk met de vader meegeleefd en voelde
je je tot in het diepst van je hart bewogen door medelijden met de zondaar of
de verschoppeling. En juist als je denkt dat het goede moment is gekomen om af
te sluiten, verschijnt deze fors gebouwde, onbuigzame, intolerante, moeilijke,
onsijmpathieke figuur op het toneel, met een gezicht van: 'En ik?' Je blijft gewoon
zitten met die ongerieflijke vraag, die Jezus zijn gehoor ongetwijfeld in hun
hart wil prenten: 'Wat nu, als ik niet die zondaar ben die vergiffenis kreeg of
degene die vergiffenis schonk, maar als ik ook die onverdraagzame lastpost ben?' De
parabel van de verloren zoon vraagt van ons dat wij ons inleven in die heel verschillende
werelden, in die van de
zoon allereerst, die wil wegtrekken uit het ouderlijk
huis dat hem vanwege de geboden liefde en veiligheid te benauwend
werd. Hij
waagt het crop zichzelf te verliezen en ontdekt dat hij daor maar al te f;oerd
in is gcalaagd, zodat hij neergehaald en vernudcrd moot woreirn emi iiberhaupt
thuis te komen. Wij kunnun ons wel verplaatsen in zijn wereld en de goeie afloop
ervan meebeleven. Misschien kunnen wij ons ook nog verplaatsen in de wereld van
de vader. En het verbaast me steeds weer als ik het verhaal hoor, hoeveel soorten
en gradaties van afwijzing die vader verduren moest bij het verlies van de zoon,
de zoon die tegen hem zegt: 'Geef mij het geld dat ik krijg wanneer jij dood bent.
Want ik kan daar niet op wachten!' Misschien durven wij ons te verplaatsen in
die situatie van afgewezen en versmade liefde, van liefde die maar moet wachten
zonder troost of zekerheid, enkel maar wachten op een mogelijke reactie. Toen
we kropen in de huid van de zoon, toen begrepen we een heleboel van de zondige
wereld. En nu we ons verplaat-
sen in de rol van de vader, begrijpen we heel
wat van wat de liefde van God inhoudt. Maar nu moeten wij nog de onge-
rieflijkste
plek van allemaal gaan innemen: de plaats van hem die nog helemaal geen weet heeft
van liefde, van nood of van geduld, en toch is hij de meest behoeftige, de diepst
lijdende persoon in dit verhaal. En waar sta jij nu, en wat heeft dat allemaal
in jouw wereld teweeggebracht? Is die niet groter dan toen je begon met je
door
de parabel van de verloren zoon heen te werken? Je hebt je begeven in drie verschillende
werelden: de wereld van de verloste zondaar, de wereld van de liefhebbende vader,
en de wereld van de onverloste zondaar, die nog niet eens weet dat hij een zondaar
is, omdat hij geen liefde gekend heeft.
Het is maar een voorbeeld, maar ik
denk dat het een beetje illustreert, waarom Jezus gebruik maakt van verhalen om
iets nieuws in onze wereld te brengen. Als je goed luistert, ben je aan het eind
van het verhaal niet meer dezelfde als toen je begon. | |
|
LITURGIE
&CETERA 
