Juliana van Norwich over het lijden van Christus
Een beeld ter verduidelijking

Naar aanlijding van lijdensvisioenen tijdens een bijna dodelijke ziekte dacht de 14e eeuwse kluizenares, Vrouwe Juliana van Norwich na over de goede schepping en het lijden en heeft dat opgeschreven.
Juliana gebruikt een beeld om het gebeuren iets beter te begrijpen.
Zij zegt: stel dat een koning zijn horige die hem bedient als vriend zou willen behandelen.
In die tijd was dat op zich al eigenlijk ondenkbaar. Als je koning was moest je je sterk en ongenaakbaar opstellen. Je moest zorgen dat iedereen zijn plaats kende. Dan kon je tenminste macht uitoefenen en je plannen uitvoeren.
Stel dat een koning dan toch een horige als vriend wil behandelen. Niet als een ding maar als een persoon. Dan wil dat wel zeggen dat hij zelf een stapje terug moet, zelfs meer dan enkel een stapje. De koning wil de horige als vriend behandelen, dan moet hij hem eerst als persoon behandelen. En als je iemand als persoon behandelt, dan behandel je hem niet meer als een ding, als een instrument om je wil uit te voeren.
Heel verwarrend is dat in het tegenwoordige netwerken ook het woord vrienden gebruikt wordt. Als je netwerkt, dan kies je strategische zogenaamde vrienden uit, mensen die je verder kunnen helpen in je carriëre. Die zogenaamde vrienden zijn dan instrumenten in het verwerkelijken van je carriëre. Je behandelt ze dus als dingen en kijkt er ook niet van op als zij jou laten vallen als jij hen niets meer te bieden hebt. In nood leer je je echte vrienden kennen, de mensen voor wie je een persoon bent waarmee ze een relatie hebben en niet een nuttig ding om plezier aan te beleven of om hun doeleinden te verwezenlijken.
Die koning uit het voorbeeld gaat de horige als persoon behandelen. Dat houdt in dat hij rekening moet houden met wat de horige beweegt, en wil, dat hij dat serieus moet nemen en niet enkel opdrachten geven en verwachten dat die zonder meer uitgevoerd worden.
Juliana gebruikte dat beeld van de Koning die een horige als vriend wilde behandelen toen zij dacht aan het lijden van Christus.
God wil mensen niet als slaven maar als vrienden behandelen. Dat houdt in dat hij niet meer ervan kan uitgaan dat zij zonder meer zijn wil uitvoeren, hij zal ook hen van dienste moeten zijn. Hij zal hen als personen serieus moeten nemen. Ook als zij iets heel anders willen dan Hij. Ook als zij zich tegen Hem keren.
Juliana zag dat God het blijkbaar zo belangrijk vond om de mensen die hij geschapen had als persoon serieus te nemen dat Hij daarmee doorging ongeacht de consequenties. Zo de moeite waard vindt God mensen. En door zelfs lijden en dood niet te schuwen maakt God het mogelijk om een persoonlijke relatie met mensen te hebben. Als hij de rottigheid die mensen toen uithaalden gestrafd had, was Hij niet verder gekomen, door zelf de consequenties van die rottigheid op zich te nemen draagt Hij eigenlijk hun last, om mensen verder te helpen.