Er was veel geloofsactiviteit in Syrie toen de Christenen het evangelie buiten de grenzen van Israel brachten. De antfonale zangpraktijk werd geintroduceerd in Antiochie aan het begin van de 4e eeuw en het cantileren van psalmverzen werd de verantwoordelijkheid van de gemeente. De gemeenteleden waren verdeeld in twee gedeelten, één van mannen en één van vrouwen en kinderen en de groepen wisselden elkaar af in het zingen van de psalmverzen en zongen samen een Halleluja of een refrein. De invoeging van liedgedeelten tussen de psalmverzen werd praktijk, een praktijk die grote invloed had in het Westerse Christendom. (Zie, Music in the Middle Ages, Gustave Reese, New York: W.W. Norton & Company, 1940, p. 68)

In Syrie en elders was het gebruikelijk gezangen te zingen in versvorm. Ephraim (stief 373 AD.), de bekendste Syrische gezangschrijver, gebruikte de populaire melodieën van ketterse groepen [zoals de Gnostici] en zette daarvoor in de plaats orthodoxe teksten. Minder dan veertig jaar na de vestiging van Constantinopel, verbood het Concilie van Laodicea, 367 AD, de deelname van de gemeente en het gebruik van muziekinstrumenten in de eredienst. Dit concilie verbood ook het zingen van de Schrift. Met deze beperkingen waren gezangschrijvers beperkt tot de Kantieken en de Psalmen. Daarom zijn er uit deze periode geen gezangen overgeleverd die persoonlijke geloofservaring thematiseren.