20e eeuwse Britse Hymnodie tot 1950

Ontevredenheid over Victoriaanse Hymnodie was toegenomen tegen het einde van de 19e eeuw. Hoewel tegenwoordig het tij gekeerd is en er weer wat positiever beschouwd wordt, kan gezegd worden dat Victoriaanse gemeentezang aan vernieuwing toe was. Zie Een Overzicht van 20e eeuwse Britse Hymnodie.

1900-1955--PROTEST EN VERANDERING

Een kleine hymnische revival werd gestart door een groep componisten in het laatste deel van de 19e eeuw: Van Hubert Perry (1848-1918), professor, auteur, organist en componist, kwamen zulke meevoerende melodieën als INTERCESSOR and RUSTINGTON. Omdat Charles V. Stanford (1852-1924), een prominente dirigent en composist eerder in grootse festival termen dacht dan op de bescheiden schaal van de kerkelijke gemeente, was zijn bijdrage niet groot. Hij heeft toch een plaats in de geschiedenis van de hymnodie door zijn melodie ENGELBERG,meestal bij John B. Geyer's tekst "We know that Christ is raised" of bij Fred Pratt Green's populaire "When in our music God is glorified". Zoals Stanford schreef ook Basil Harwood (1859-1949), kathedraal organist, weinig voor de kerk; zijn melodie THORNBURY was echter wel succesvol. Deze melodieën gaven een nieuwe trend aan in een periode van muzikale genoegzaamheid. De 1904 editie van Hymns Ancient and Modern, die deze en andere melodieën bevatte met een nieuwe muzikale vocabulaire (soms de "big English hymn tune" genoemd) slaagde er niet in ruim geaccepteerd te worden.

Op dit punt waren er meerdere energieke mannen die vraagtekens zetten bij de gangbare conventies: Robert Bridges (1844-1930), poet laureate en voormalig medicus, weidde zijn verdere leven aan literatuur en hymnodie; George R. Woodward (1848-1934), een geleerde Oxfordse Priester van de Oxford Beweging (Tractarian); Percy Dearmer (1867-1936), een Anglicaanse vicar die professor in de kerkelijke kunst werd aan King's College, London; en Ralph Vaughan Williams (1872-1958), de grootste Britse componist van zijn generatie.

In 1899 bracht Bridges het Yattendon Hymnal uit, dat uit was op de restauratie van oude melodieën van berijmde psalmen, koralen, en gregoriaanse melodieën. Om passende woorden hiervoor te leveren maakte Bridges nieuwe vertalingen van oude Latijse, Griekse en Duitse teksten. Dit resulteerde in een excellente serie gezangen, waaronder "Ah, holy Jesus", "O splendor of God’s glory bright", and "All my hope on God is founded'.

Woodward redigeerde Songs of Syon (1904, 1910), een veel grotere bundel met ruwweg hetzelfde plan van Bridges (het doen herleven van melodieën uit de Latijnse, Geneefse Duitse traditie en het schrijven van teksten die bij de ongebruikelijke versvormen pasten).

THE ENGLISH HYMNAL, 1906

Noch het Yattendon Hymnal noch Songs of Syon werden veel gebruikt (te elitair?) maar ze bereidden de weg voor de succesvolle publicatie van The English Hymnal (1906) door Percy Dearmer en zijn muzikale redacteur Ralph Vaughan Williams.

Het pionierswerk van Vaughan Williams werd gevolgd door het werk van een groep prominente muziekleraren, waaronder Walford Davies (1869-1941) en de gebroeders Shaw, Martin Shaw (1875-1958) en Geoffrey Shaw (1879-1943). Davies' gezang melodie-stijl (conventioneler dan Vaughan Williams maar minder dan de meeste Victorianen) heeft het niet goed gedaan in de 20e eeuw. Martin Shaw was, net als Ralph Vaughan Williams, erg veelzijdig en streng in zijn gezang-melodie stijl. Samen met de oudere componist was hij muziek redacteur van zowel Songs of Praise (1925, enlarged ed., 1931) -- de directe opvolger van The English Hymnal en The Oxford Book of Carols (1928) -- de carol equivalent van The English Hymnal. [Zie carol.]

Deze books bevatten adaptaties van folk melodieën zoals BESONCON, COVENTRY CAROL, NOEL NOUVELET, NOS ALLONS en ROYAL OAK. Martin Shaw schreef ook nieuwe melodieën bedoeld voor unisono zang in kapel diensten van public schools. Zijn melodie PURPOSE, eerst opgenomen in Songs of Praise (1931) en vervolgens in veel 'public school hymnals', is een goed voorbeeld van zijn brede melodischeu stijl. Zijn jongere broer, Geoffrey Shaw, muziekleraar op een public school, schreef melodieën zoals LANGHAM. Deze melodie heeft een krachtige melodische lijn die stijgt tot een climax op het refrain van Laurence Housman's, "Father eternal, ruler of creation," waar het voor geschreven werd.

Songs of Praise was fris en energiek in de selectie van teksten. Percy Dearmer, de redacteur, hield de brede theologische insteek (met inbegrip van vrijzinnige gezangen) die hij gekozen had in The English Hymnal, koos, redigeerde, vertaalde en schreef gezangen die inspeelden op de nieuwe geest van twijfel en uitproberen die heerste. Een voorbeeld van zijn vertaling uit het Latijn is "Father, we praise thee (you). "He (All) who would valiant be," gebaseerd op John Bunyan, is een goed voorbeeld van een adaptatie van vroegere Engelse devotionele poezie. "Draw us in the Spirit's tether" is een voorbeeld van een nieuw gezang van zijn hand.

Onder andere belangrijke gezang schrijvers van de vroege 20e eeuw valt George Wallace Briggs (1875-1959), een Anglicaanse geestelijke en educator, op. Zij "Christ is the world's true light" en "Come, risen Lord, and deign to be our guest" zijn typerend voor zijn bijdragen aan Songs of Praise. Zijn "God hath (has) spoke by his (the) prophets" was een van "Ten New Hymns on the Bible" uitgekozen door de Hymn Society (of America, now in the Untied States and Canada). Cyril A. Alington (1872-1955), Anglicaans priester en Dean van Durham, droeg "Good Christians all (Christian friends), rejoice and sing" bij aan Songs of Praise.

Andere schrijvers van deze periode die gezangen schreven die veel gebruikt werden, waren John Oxenham (1852-1941) (pseudonym voor William A. Dunkerly), een Congregationalist en romanschrijver, met zijn "In Christ there is no east or west;" Geoffrey A. Studdert-Kennedy (1883-1929), predikant en 'chaplain' van de king, met zijn "Awake, awake to love and work;" Jan Struther (pen naam voor Joyce Anstruther, 1901-1953), dichteres en romanschrijver, met haar "Lord of all hopefulness" en "When Stephen, full of power and grace;" en Timothy Rees (1874-1939), World War II chaplain en Bisschop van Llandaff, die "Holy Spirit, ever living as the church's very life," "God is love, let heaven adore him," en"O crucified Redeemer" schreef.

Wat melodieën betreft, bracht David Evans (1874-1948), de Welsh Presbyterian redacteur van de gereviseerde Church Hymnary (1927), verrijking door zijn harmonizaties van traditionele melodieën zoals CHRISTE SANCTORUM, GARTAN, LLANFAIR, LLANGLOFFAN, MADRID, NYLAND, KOURTANE en SLANE. Erik H. Thiman (1900-1975), Congregationalist organist en professor, speelde in nonconformistische kring de rol die Martin Shaw speelde in de gevestigde Kerk. Kenneth G. Finlay (1982-1974), Schotse scheepsbouwer en leraar, componeerde plezierige volkswijs-achtige melodieën zoals GARELOCHSIDE. De laatstgenoemde twee mannen leverden een grote bijdrage aan Congregational Praise (1951), dat de eerste bundel uit de kring van de Britse nonconformiteit die boven de conventionaliteit uitsteeg die de gemeentezangbundels over het algemeen kenmerkte in de eerste helft van de 20e eeuw. Congregational Praise werd in hetzelfde jaar gepubliceerd als The BBC Hymn Book (1950), ene een jaar na de uitkomst van de complete herziening van Hymns Ancient and Modern. Deze bundels, met hun brede visie en oog voor evenwicht tussen de verschillende tradities zijn kenmerkend voor de staat van de Britse hymnodie in het midden van de 20e eeuw.

Andere bekende namen verbonden met deze gezangbundels waren Walter K. Stanton (1891-1978), editor-in-chief van The BBC Hymn Book en componist van CANNOCK; Cryil V. Taylor (1907-1991), die werkzaam was in verschillende belangrijke functies en Canon was in Bristol Cathedral, Warden van de Royal School of Church Music, en de componist van SHELDONIAN, MOWSLEY en ABBOT'S LEIGH (zijn beste melodie); enSydney H. Nicholson (1875-1947), die de meeste nieuwe melodieën aanleverde voor Hymns Ancient and Modern Revised (1950). De inhoud van die bundel in tekst en melodie kan goed vertegenwoordigd worden door Nicholson's CRUCIFER, bij de tekst "Lift high the cross" van G.W. Kitchin (1827-1912) en M.R. Newbolt (1874-1956).

De stroom van Britse gezangen stroomde diep en breed in de periode 1900-1955. Af en toe gevoed door een verse en soms turbulente zijrivier (The English Hymnal, 1906; Songs of Praise, 1926; Hymns Ancient and Modern Revised (1950); en The BBC Hymn Book, 1951), stroomde hij stevig door tot midden in de eeuw. Versterkt door subtiele zijstromen uit de oecumenische beweging, leverde de Anglicaanse hoofdstroom een positieve aandrang aan op de nonconformistische hymnodie die resulteerde in een algemene smaakverandering.